Anne-baba ve bebek arasındaki iletişim

Bebek doğduktan sonra konuşmasa da annesiyle iletişim kurmak için çabalar.

Bebeğin annesiyle iletişim kurmak için gösterdiği ilk girişimlerine; göz kontağı kurmaya çalışması, bakışlarını takip etmesi, anlamsız sesler çıkarması ve gülümsemesi örnek olarak verilebilir. Bebek beslenirken, altı ya da giysileri değiştirilirken yapılan işler hakkında, onunla sürekli konuşulmalıdır. Bebeğe şarkı söylenmeli, parmak oyunları oynatılmalı, basit hikâyeler anlatılmalı ve okunmalıdır. Bebeğin hareketleri de takip edilmelidir.

Bebek isteklerini ya da duygularını ağlayarak, vücut hareketleriyle belli eder. Bu nedenle ağlamasına kayıtsız kalınmamalı, bebek hemen kucağa alınmalıdır. Böyle davranıldığı zaman bebek anneye güven duyacak ve ona bağlanacaktır. Çocuk, iletişimi anne ve babasından öğrenir. Anne ve babasının davranış modelini benimser.

Ailesi küçükken ona nasıl davrandıysa onlarda yetişkin olduklarında çocuklarına aynı şekilde davranırlar. Örneğin; anne-baba saygısız davranıyorsa çocuk da ilişkilerinde saygısız olur. Anne baba sürekli eleştirici ise; çocukta bir şey beğenmeyen, huysuz ve eleştirici bir kişi olur.

Anne ve babalar belirli aralıklarda, çocuklarıyla kurdukları iletişimi değerlendirmeli ve öz eleştiri yapmalıdır. Eğer bu yapılabilirse ebeveynler çocuklarıyla hem daha iyi iletişim kurar ve hem de onlara iyi birer örnek olurlar. Çocukla iletişim kurarken olumlu bir bakış açısıyla çocuğa bakmalı ve gerektiğinde onurlandırılmalıdır.